Oyunun Sonu

Kaldıramadığım şeyler oluyor, sanki hepsi bir bir üstüme yıkılıyor. Söylemeye dilim varmıyor, düşünmeye çalışsam zihnim karışıyor. Ümitlerin hepsi toplu halde kaçışıyor. Bir his sokuluyor koynumdan içeri ve ben, tanıyorum onu ilk görüşte. Tanımamazlıktan geliyorum önce. Görmemiş gibi yaparsam peşimi bırakır sanıyorum. Hem kendimi hem onu ayakta durabildiğime inandırırsam ardına bakmadan uzaklaşır diyorum. İnandırıcı oynuyorum rolümü. Oyun birkaç perde sürüyor, kalbim sızlıyor ama zihnim beni gururla izliyor. Alkış sesleri doluyor kulaklarıma. Rolüme inanmaya başlıyorum. Rolüm ben oluyorum. Tadında bırakmayı beceremem çoğu şeyi. Zirveyi göresim gelir. Abartmanın sınırlarını zorlarım. Sınırlara çizilen çizgilerde dengede durmaya çabalarım. Düşmeyi düşünmem. Sınırdaki teller üstümü başımı yırtsa da delirmem. Ayağım takılsa gerilmem. Düşmeden yaptığım şeyi fark etmem. Heveslerim de çizgilere basıp ilerler. Bütün çizgiler sanki benim yolumu belirler. Dengemi şaşırtmayan hiçbir uyarı zihnimde yer edinmez. Hayallerim gözümün önüne perde misali iner. Bulutların üstüne çizgi çekilmez. Kimse onca özgürlüğe leke sürdürmez. Bu yüzdendir herhalde düşmeden aklım başıma gelmez ve aldığım her yara bere nefes almama değer. Bir nefes. İki nefes. Üç nefes. Kısa bir nefes çek içine ve sonra uzunca ver geriye. Senden geriye, ötede beride hep dursun diye. Sıkıntılı bir iç çekiş. Derinden ve ağlamaklı. Ne kadar da farklı. Dün aldığım nefes bugünden çok daha kararlı. Geriye bakınca gördüğüm ayak izleri silikleşiyor ilerledikçe. Emin adımlar atamıyorum şimdilerde. Yer kayıyor. Gökyüzü bulutlardan görünmüyor. Güneş bir süredir gözümü almıyor. Uykularım yetmiyor ama bir yere de kaçmıyor. Gidecek olan gelmese, ay görünür müydü yine? Yıldızları saymak mümkün olsa, kuzular çitlerden atlar mıydı yine? Gözümün önünde genişçe bir sis, içimde pek kötü bir his. Söylesenize, bu kötü hisler, umudu besler mi hiç? Demek ki yalanmış bu da, kötü olmasını dilemişim yalnızca. Benim belirlemediğim doğrular ve yanlışlar içimde benden izinsiz kalıyorlar. Kalsınlar kalmasına da çok gürültü yapıyorlar. Bir nefes. İki nefes. Almak vermek giderek zorlaşıyor. Benim artık bu oyundan çıkmam gerekiyor.