Gökyüzünde Gezen Kum Taneleri

Bir mektup buldum. Kenarda köşede kalmış, unutmuşum varlığını. Kurup durduğum benden yazılmış, tanımadığım, çok sevdiğim birine. Zihnimde dönüp duranlardan bahsediyorum ya hep, bu da seneler önce dönmüş de durmuş başka bir benin zihninde. Kime yazdığımı bilmem, tanımam etmem ama öyle içten yazmışım ki şüpheye düştüm hafızamın derinliğinden. Yaşadığımı yazmamışım ve o gün yazdığımı yaşadım bugün. Kapkara mürekkep, kağıdı sarmış, kollarımı boyamış. Yazarken abartmayı severim, yaşarken olduğu gibi. Yazarken yüreğime basmayı seçerim, böylelikle yaşarken tahmin edebilirim acının geleceği yeri. Ama bu sefer öyle olmadı. Yazdığım yüzlerce yazının içinde unutmuşum neyi dilediğimi. Yazdığım hisleri koymuşum kenara ve başka bir kağıt almışım önüme. Yazmışım. Yazmışım. Yazmışım. Daha çok yazmışım. Olanı, olmayanı, gerçeği, yalanı, zihnimde kurduğum ne varsa yazmışım. Hep böyleydi, hep yazdım kendimi susturabilmek için ve onlarca defterim var beni bana anlatmak için. Bu mektup nasıl

Gri. Siyahla beyazın kader ortaklığı. İnsanın yaşamındaki ağırlık, seçimlerindeki denge. Pek deneyimlediğim bir renk değil kendisi. Hayatıma ne kadar buyur etmeye çalışsam da ya siyah çekiyor beni kendine ya beyaz. Ya neşem dur durak bilmeyip enerjimi dibine kadar harcıyor ya da hüznüm gözümde yaş bırakmıyor. Bazen diyorum ki tamam, duygularımı görüyorum ama onlara göre yaşamak zorunda değilim. Kalbim derinden yaralı olabilir ama akışta gülmeyi becerebilirim, keyfimden yerimde duramıyor olabilirim ama bunu sakince yaşamayı başarabilirim. Duygularımda ve hareketlerimde bir denge kurabilirim. Bazen başarıyorum da bunu. Yaşamın içinde oldukça daha bir sıklıkla, günün sonunda bir ben kalıyorum bana, farkındayım. Derdimi anlatmaya çalıştığım da neşemi göstermeye çabaladığım da kendi çocukluğum, bunu da farkındayım. Onu ikna etmeye çalıştığımı biliyorum. Baksana ben hala neşeli biriyim, dinlesene yaptığım her şeyin bir sebebi var. Onu ikna edersem beni affeder sanıyorum. İki g