Duygusal Döküntü
Atış serbest. Gönder gelsin . Yıllardır bu cümlelerle yaşarken gerçeklere gözümü kapatmışım. Doğru ya da yanlış bakmamışım. Sonuçta savrulacağım yeri ya da kendimi hangi yola sürüklediğimi umursamamışım. Gitmişim sadece. Görmeden, bilmeden, dokunmadan hatta belki de hissetmeden. Git, demişim. Beni bırakan birine değil, kendime. Kendimi kendimden kovmuşum. Uzaklaşmak için çabalamışım. Bende ben kalmamış. Ne kendim ne başkası olmuşum, boşlukta salınıp durmuşum. Yalnızlaşmışım ama fark etmemişim. Etrafımdakileri görmemişim. Güçlü olduğumu anlatmak istemişim dinlemeyen insanlara ama kabullenmemişim başımda dert olmadığını. Dertsiz insan kolayca güçlü rolü yapabilir ama asıl gücünü dertlenince anlar. Ben güçsüzüm. Kabul ediyorum. Kabul ediyorum, gece yastığıma kafamı gömüp ağladığımı ve kabul ediyorum koskoca bir yalancı olduğumu. Biliyorum ki ne zararım varsa hepsi kendime. Kendimi vurdum ben. Başkasını düşündüm ya da düşünmedim ama tüm iğneleri kendime batırdım.