Hatırla
Daha rahat nefes alıyorum artık. Verdiğim nefesler kendim için bir şeyler yaptığımı bilmenin gücü ile artık daha ferahlatıcı. Adımlarımı biraz daha sık atabiliyorum mesela, nefesimin kuvveti ilerlediğim yolda beni zorlamıyor. Yürüdüğüm yolun engebelerine takılmadan sakince yürüyebiliyorum, daha sakinim ve önümü görebildiğimi hissediyorum. Fakat bunca hissi anlatmak için beklemek, sabretmek çok zor. Bu yüzden yine sabırsızlığıma söz geçiremeyip mürekkebinde çırpınıp boğulmak için sarılıyorum kalemime, aslında elime almaya korktuğum kalemime. Korkuyorum çünkü nankörüm, sadece çaresizliğimi ve hüznümü kusuyorum sayfalara. Oysa benim sayfalarımın da mutluluğun ne olduğunu bilmeye, onu tanımaya hakkı var. O yüzden şimdi kalemimi mutluluğa dokunduracağım, içindeki hüznü hissederek huzuru hatırlayacağım. Ben mürekkebimin karasında kaybolurken yazdıklarım aydınlansın diye çevireceğim defterimin sayfalarını. Şimdilerde, duygularım gereğinden fazla yoğun ve dengesiz. Fakat dengesizliğin iç