Sık Kayalıklar
Kirpiklerimin gölgesi yavaşça dökülüyor gözaltlarıma. Yanaklarımda bir ıslaklık hissediyorum. Ellerim yanaklarıma çıkıyor. Ağlıyorum. Sessiz ve sakin bir şekilde, haberim bile olmayacaktı neredeyse. Biz büyüdükçe mi sesimiz kısılır yoksa acımız büyüdükçe mi? Ben acım kadar ağlarım sanırdım. Şimdilerde fark ediyorum da içimde biriktirdiklerim kadarmışım. Dünyayı anladığım kadar görüyor, kendimi yaşadıklarım kadar yorumlayabiliyormuşum. Ağlıyormuşum, ağlıyormuşum da sessiz hıçkırıklarım geçmişimdeki kalp kırıklarına kazınmış, bugün ise gözyaşlarım çığlıklarımın arkasına saklanmış. Durduramadan, durdurmayı deneyemeden süzülüyorlar yanaklarımdan. Islanan yüzümü saklama ihtiyacı da duymuyorum. Yastığımın altında sessizce içime içime attığım çığlıkları şimdi her kim duyarsa duysun dercesine her an atabiliyorum. Kontrol edemediğim bir şeyler var. İçimde patlayan bir şeyler. Ağlamanın güçsüzlük olduğunu kim söylediyse ve ben nasıl inandıysam şimdi o zamanların acısını çıkarırcasına ağlıyorum.