Gökyüzünde Gezen Kum Taneleri

Geçmişten gelen soruya cevap vermek isteyen bir kızım vardı eskiden, onun gibi ben de unutsam diyorum bazen. Ne var ne yoksa geçmişime dair unutsam. Böylece yaralarını sarmak zorunda olduğum biri kalmaz, hüznümü gömdüğüm yerden çıkarıp neşeye çevirmem gerekmez, boşa harcadığım yıllarım zihnimde tepinmez ve belki de her şeyi unutabilsem kaldığım yerden devam etmem gerekmez.  Kaldığım yer.   Kaçtığım yer.  Takıldığım yer.  Ömrüme kattığım yer.  Ne çok yer ama aslında tek bir yer. Aynı engel mi düşürüyor her seferinde beni? Bir insan kaç kez aynı düzene takılıp düşer geri?    İki?    Üç?    Yedi? Her seferinde görmezden gelip düştüğüm engeli kaçıncı düşüşümde eğilip alırım yerden? Bir düştüm. Tanımadan, bilmeden, görmeden ve fark etmeden. İki düştüm. Hatırlamıyorum bile neydi. Üç düştüm. İlk kez tanıdım orada olan biteni. Dördüncüye düştüm. Sanki ilk kez karşılaşmış gibi. Beşinci kez düştüm. Dedim bu da neymiş, yeni mi? Altı ve yedi. Dönüp dolaştığım hep aynı yerdi.    Gözüm mü kapalı

Nasıl olacak bu işler bilmiyorum.  Nasıl olacak bunca iş kafamda oturtamıyorum.  Yıllardır öğrendiğim, kendime öğrettiğim ne varsa sanki hepsi uçup gitti zihnimden. İyileşmek böyle bir süreç mi emin değilim. Çok kez geçmişin kucağına düşüyorum, bazen istemli bazen istemsiz. Bazen beş yaşım kucaklıyor beni bazen on yedi. Bu iki yaşa alışmıştım da şimdilerde yeni bir yaş çıktı başıma; yirmi iki.  Aylardır hatta yıllardır onların seslerini dinliyorum. Benden başka kimse onları anlayamaz, biliyorum. Başkaları anlasın diye çok denedim. Birileri anlayıp bana anlatsın diye çok uğraştım. Bu yolda güvendiğim pek çok insan oldu, sonra beklentilerimin sert tokatları yüzüme doldu. Her sene en baştan öğreniyorum birçok şeyi. Akıllanmadan yapmaya devam ettiğim, kendimi kaptırdığım şeyler var. Şikayetçi değilim. Sanırım yorgun düşmek benim kanımda var. Zihnim böylesine çok konuşurken yaptıklarıma kalbimle karar verebilmeyi bir başarı sayıyorum. Ne zaman zihnime kulak versem yere çakılıyorum. Pişman o