Anla
Bağlanıyoruz. Adımlarımızı hayata uydurmaya çalışıyoruz. Dokunuşlarımızla sonu olan bu dünyaya izlerimizi bırakmak için ömürlük çaba sarf ediyoruz. Anılarla bezediğimiz yaşamımıza sıkıca bağlanıp savrulmamak için kendimizden geçiyoruz. Söylesene yorgun insan, bunları neden yapıyoruz? Hayata yorulmaya gelmişken gözyaşlarımızı daha çok akıtmak için neden bu kadar çabalıyoruz? Yorgunsun, görüyorum. Dalgalara karşı gelmeye çalışıyorsun. Bıraksana kendini. Savrul. Akıntıya bırak kendini. Varacaksın bir yere, söz veriyorum. Şu her detayı kontrol etme isteğini dizginle. Her akıntı bir gün son bulur, her biri bir karaya ulaşır. Dünyaya çakmaya çalıştığın kazık da bir gün o akıntıya kapılacak. Akıntı onu başka kıtalara savuracak. Bağlanma. Bedeninde açılan yaralara teslim olma. Zihninde yer etmiş, kalbinde kendi krallığını kurmuş her olay pamuk ipliğine bağlı, garantisiz bir şekilde senden gideceği günü bekliyor. Hepsi senden gidecek. Belki de sen, sen olmayı başaramadan anlamsız k