Zor Saklambaç
Bir de bakmışsın ki oturup kalmışsın. Elin kolun bağlı değil, gözlerin açık hatta gücün kuvvetin de yerinde ama dünya dönerken sen kalmışsın oturduğun yerde. Halin mi yok yoksa hevesin mi anlayamamışsın. Bir şeyler olmuş ve sen doğan güneşle yeniden varolmayı unutmuşsun bir şekilde. Elinden bir şey gelmemiş, gelmedikçe alışmışsın. Sonra gece olmuş yeniden. Sen alıştıkça geceler çoğalmış, uykuların sabahlarını çalmış. Anlayamamışsın bu halini, neler olmuş ve neler bitmiş. Dünya dönmüş sen kararmışsın. İyi düşün iyi olsun derler aslında ama sen yarın güneş doğacak diye yattığında kalktığın her gün gecede kalmış. Bulutlar saklamış güneşi senden. İçindeki güneşi bul istemişler belki de ama sen saklamışsın onu en derinlerine. Kaybetmişsin sonra, unutmuşsun yerini. Şimdi ne o kalabalıklar çıkar içinden ne de yalnızlıklar bulur seni. Kaybolmuşsun sen. İçine hapsolmuş güneşe gözlüksüz bakıp sinirlenmiş en sonunda üstüne toprak atmışsın. Oysa kızılacak bir şey yoktu, güneş parlamalı