Arayış
Hep bir kurtarıcım olması gerektiğine inandım. Sanki her derdim biri beni kurtarsın diye vardı ve sanki her derdimi kurtaracak tek bir kişi vardı. Bekledim durdum aylar boyunca ve belki de yıllar boyunca. Gözlerim sürekli birini, daha tanımadığı birini arıyordu. Biri gelmeliydi ve beni çekip almalıydı ışığını bulamadığım karanlık odadan ya da sadece ışık olmalıydı, karanlığımı aydınlığa çevirmeliydi. Derdime derman, nefesime oksijen olmalıydı. Ellerimden tutup gözlerime bakarak huzur olmalıydı. Yanan kalbime su döken olmalıydı. Sonuçta elbet biri beni kurtarmalıydı. Biri, beni çekmeliydi bu cenderenin içinden. Sonra adını koyamadığım bir şey oldu ve ben fark ettim: Gelen birini göremeyecektim. Çünkü beklediğim kişi içimde bir yerlerdeydi. Ben kendimi arıyor, kendimi bekliyordum. Kendimi kurtaracak kişi yine kendimdim. Benim önce kendimi bulmam, kendime yardım etmeyi öğrenmem ve daha sonra elimi tutup bana yoldaş olacak birini beklemem gerekiyordu. Bu dünyada