Gökyüzünde Gezen Kum Taneleri

Merhaba!  Bu yazı okb nedir/ne değildir konulu bir yazı olmayacak. İlgili olanların ya da yaşayanların tanım olarak zaten bildiği bir durum olduğu için bir cümle ile açıklayıp geçeceğim; kısaca okb, düşüncelerinizin sizi kontrol etmesi ya da etmeye çalışması ve sürekli şüphe halidir. Bu benim okb tanımım, hiçbir yerde böyle bir tanım ile karşılaşmadım ama bana kalırsa tam karşılığı bu. Bilimsel karşılığı ile ilgilenmiyorum çünkü bu hastalık ne olduğunu söylemeyle çözülmüyor. Herkes okb hakkında bir şeyler atıp tutabilir, bin bir çeşit çözüm önerisi sunabilir ama konu zihnin kişi ile oynadığı bir oyun olduğu için çözümler de kişiden kişiye farklılık gösterecektir. Tanımı yaptığımıza göre tedavi ile devam edebiliriz. Hastalık süreci hakkında uzun uzun konuşacağım ama hastanın çektiği çilelerden bahsetmeden önce tedaviler umut vaat ediyor mu ondan bahsetmek istiyorum. İlk olarak en bilindik tedavi yöntemi tabii ki ilaçlı tedavi. Sizi uyuşturup düşüncelerinizi duymamanız sağlanıyor, işe ya

Dün bir umut doğdu ve öyle bir umut ki gerçekleşmesi önemli değil. Hayatta bir dert varsa devası bir yerlerde saklanıyormuş, anladım. Kurtulur muyum bilmiyorum ama gökyüzü hala mavi ve çimenler hala çocukluğumu taşıyor. Geçmiş unutulmayı değil ona tutunmamı bekliyor çünkü şimdiye, eskiler güç veriyor.  Belki de ben, geçmişi yok etmeye çabalarken güçsüzleşmişimdir ve gözümü karartıp her şeyden vazgeçerken geleceğin atacağı çelmeleri hiç düşünmemişimdir. Geçmişe ufak bir bakış attığımda, bana göz kırpıyor. Kaybetmeyi kabullenemediğim o güleryüzlü kız bana el sallıyor. Yolun açık olsun der gibi değil, merhaba der gibi. O çok eğleniyor. Etrafına baktığında sadece duyguları görüyor. Onun baktığı ve gördüğü dünyayı kaybettiğim için yine kızıyorum kendime. Hayat elimizden akıp giden anlardan ibaretken ben koskoca bir çocukluğu yok ettim anılarımdan. Şimdi olsa güç verirdi o kız bana çünkü kendini güçlü sanar, yıkılmaz bir dağ, sönmez bir ateş gibi görürdü. Sevgisini gözlerinden okurdun, sırtı

Döndüm dolaştım bir yere varamadım. Kalbimden geçenle mantığımın sesini uyuşturamadım. Zihnim benimle oyunlar oynadı, onu bir türlü susturamadım. Gözümden akan yaşlar elbet kurur dedim, kendi denizimde savunmasız ve yalnız kaldım. Zorla öğrendim yüzmeyi, bata çıka ilerliyorum hala. Sorsan anlatamam; nasıl yüzülür bu denizde? Bir kulaç atmak, nefes almakla eş değer; mecburum ikisine de, boğulmamak için, yaşamak için... Ne tuhaf insanoğlu, acısından gözü dönse yine yaşamak istiyor, zaten vazgeçenlere kimse iyi misin diye sormuyor.  İyiyim ben. Yalan. Kötüyüm ben. Yine yalan. Yüzüyorum yalnızca, hayatta kalmak için. Akıntı varken yüzmüyorum, ona bıraktım kendimi, vazgeçtim çünkü. Çabamın sonunda hazırlanıp beni bekleyen her bir çukurdan vazgeçtim. Ben rüzgarın sesiyle, dalgaların yönüyle ilerliyorum. Artık kapanan yaralarım tuza tepki vermiyor. Dalgaların çarptığı yüzüm acıyla kıvranmıyor. Kayalıklara çarpmaktan korkmuyorum. Eğer gerçekten denizde savrulmam gerekiyorsa ben sah