Gökyüzünde Gezen Kum Taneleri

Adım adım ilerliyorsun. Önce sadece bir kelime yazıyorsun ve sonra bir bakmışsın sayfalar ruhunla dolmuş, kaleminin mürekkebi geceyle karışmış. Kapkara olmuş gecenin içinde kaderin. Ne sesin kalmış konuşacak ne de nefesin kalmış içine çekecek. Dert çekmişsin nefes niyetine. Yazdıkça yazmışsın ama hayaller gözünün önünden gerçekliği almış. Gözlerini hayale kapatsan olmaz kapatmasan acı hep devam edecek. Ne demişler; umut işkenceyi uzatır. Peki asıl işkence umutsuz kalmış ruhuna akan mürekkep ise gözler kapanmalı mı rüyalara? Ruhun acı çekerken yazmaya devam etmek için içinde çırpınıp duran kuşları mürekkebin boğuyorsa damlalarıyla nasıl akıtabilirsin kağıda içindeki acıyı? Kalbin ve ruhun kurtulmak için beklerken onlara beklemelerini nasıl söylersin? Hadi şimdi söyle, ruhunu acıya mı hapsedersin yoksa kuşların ölümüne gözünü mü yumarsın? Söyle hadi. Sırf içinde bir şeyler hareketlensin diye ruhunu hapsetmek doğru karar mı? Bağır. Çağır. Ağla. Elbet do

Kayboluyorum. Sayfaları çevirdikçe, kelimelerin oluşturduğu cümleleri okudukça soyutlanıyorum oturduğum koltuktan. Kitaptaki karakter ben oluyorum, onun yaşadıkları benim yaşadıklarım oluyor. O hüzünlendikçe hüzünleniyorum, o utanınca utanıyor, o korkunca korkuyorum. Anlatılan her duyguyu içimde hissediyorum. Karakterin aşkı öyle bir anlatılıyor ki kitaptaki bir karaktere aşık oluyorum. Onu düşünüyorum. Öyle bir yanlış anlaşılma oluyor ki sinirimden yerimde duramıyorum. Ölüm öyle bir anlatılıyor ki gözlerim buğulanıyor, kitabı hıçkırıklar eşliğinde ağlamak üzere kenara bırakıyorum. Okudukça yaşıyorum. Yaşadığım süre boyunca okuyorum. Eksik duygularımı kitaplarda yaşıyorum. Kitaplarda yüzlerce kez aşık oldum, terk edildim, hastalandım, düştüm, kalktım, yenildim, kazandım, hikayem bazen mutlu bitti bazen ise mutsuz. Hep bir şekilde bitti. Gerçeklik bitmeden kitaplar bitti. Kitaplarla gerçeği ayıran en önemli özellik belki de buydu. Her kitabın sonu ölüm değildi ama ki