Durağan
beş ekim iki bin on sekiz Durmak. Durdurmak. Durdurulmak. Ve durduramamak. Elinden bir şey gelmeyişi insanı nasıl etkiler? Kendini kontrol edememek ne kadar huzursuz eder insanı ya da etmediği bir an var mıdır? Mesela size hiç oldu mu merak ediyorum. Hayal edin. Odanızdasınız ve yatağınızda otururken karşınızdaki duvarı izliyorsunuz. Bomboş bir duvar ve bomboş bir zihin. Sadece duvar ve siz. Duvarın görüntüsünden başka zihninizde bir şey yok. Zaman geçiyor. Adı koyulamayan düşünceler sinsice zihninize yaklaşıyor. Düşüncelerin hiçbiri birleştiğinde bir anlam ifade etmiyor ama arasından ayıklayıp odaklanmak çok zor. Duruyorsunuz. Bir dürtü. İçinizden gelen bir şey. Ve aniden gülmeye başlıyorsunuz; durmaksızın, durdurulamaz bir şekilde ve kahkahalarla. Nedir bu? Herkesin kahkahalarla güldüğü bir cümleye ufak bir tebessüm eden insan, neden tek başına oturup duvara bakarken kahkaha atar? Bu koca boşluktan ibaret hayatında onu bu kadar güldüren ne olabilir? Dürtü. İ