Duvarın Ardından Çıkan Küçük Kızım

-

Arabanın camından dışarı bakarken radyoda çalan şarkının eşliğinde kurduğum hayallerden, cümlelerden ve geleceğimden ne zamandır uzak kaldığımı fark ettim. Ne çok severdim, kulağımda beni dünyadan uzaklaştıran şarkıyla gelip geçen dünyaya bakıp hayal kurmayı. Bunca zaman kendimi neden cezalandırdığımı bilmediğim gibi bu küçük zevkime neden ve ne zaman ara verdiğimi de bilmiyorum. Sevdiği, kendine hediye ettiği küçük anları hayatından birer birer çıkarıp yerine kendini çaresizce kıvrandıran anları koyan kızı anlamak için uzun zamandır çaba harcıyorum. Nasıl bu hale geldiğimi görebilmek için kendimden çok şey veriyorum. Oysa olan oldu diyip devam etmeli hayata ve belki de dün ve bugün yaşadığım o küçük anlar kendimi ana bırakmayı başardığım için geri dönmüştür bana. Eskiyi, yeniyi, geçmişi, geleceği, ödülü, cezayı bir kenara bırakıp, onları düşünmeden devam ettiğim için yaşadım belki de bugünü.

En son ne zaman gözlerimi kapatıp hayal kurdum, gökyüzüne bakıp bulutlarla hikayeler yazdım, seyrederken kendimi kaybettiğim akıp giden o yolun sonu gelmesin diye dualar ettim bilmiyorum. Tek bildiğim, şimdilerde bir şeyler oluyor. Hayır, zihnim susmuyor. Sadece, içimde korkudan duvarların ardına saklanmış ve orada uyuyakalmış küçük kızım uyanıyor sonunda, hatırlıyor nerede ve kim olduğunu. Nelerden hoşlandığını, hangi anlarda yaşamı bulduğunu, kaçmayı keşfetmeden önce nelerle yüzleşebildiğini hatırlıyor. Yavaşça, sakince ve bir anda. İçimdeki küçük kız uyanıyor ve ben onu bir daha kaybetmemek için usulca atıyorum adımlarımı, onu sıkıca sarıp sarmalayıp güvenini kazanabilmek için hazırda bekliyorum. Bugün olduğu gibi bana yaklaşmasını bekliyorum sakince ve artık yarınlarıma olan ümidim, beni çabalarımın karşılığını alacağıma inandıracak kadar büyük. Hayal kuran o küçük kızın nefesinin ferahlığı yüzüme vurdu ya, geçmişimle ve geleceğimle tek bir ben olmaya çok yakın hissediyorum kendimi.

Ve sonunda
benim de
yarınlarıma olan ümidim
kendimi affetmeme yetecek
kadar büyük.

Bir gün ben de kendimi affedebileceğim,
artık biliyorum.

 

Yer: İstanbul, Türkiye

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Tekinsiz Bir Yer

-
Nasıl olacak bu işler bilmiyorum.  Nasıl olacak bunca iş kafamda oturtamıyorum.  Yıllardır öğrendiğim, kendime öğrettiğim ne varsa sanki hepsi uçup gitti zihnimden. İyileşmek böyle bir süreç mi emin değilim. Çok kez geçmişin kucağına düşüyorum, bazen istemli bazen istemsiz. Bazen beş yaşım kucaklıyor beni bazen on yedi. Bu iki yaşa alışmıştım da şimdilerde yeni bir yaş çıktı başıma; yirmi iki.  Aylardır hatta yıllardır onların seslerini dinliyorum. Benden başka kimse onları anlayamaz, biliyorum. Başkaları anlasın diye çok denedim. Birileri anlayıp bana anlatsın diye çok uğraştım. Bu yolda güvendiğim pek çok insan oldu, sonra beklentilerimin sert tokatları yüzüme doldu. Her sene en baştan öğreniyorum birçok şeyi. Akıllanmadan yapmaya devam ettiğim, kendimi kaptırdığım şeyler var. Şikayetçi değilim. Sanırım yorgun düşmek benim kanımda var. Zihnim böylesine çok konuşurken yaptıklarıma kalbimle karar verebilmeyi bir başarı sayıyorum. Ne zaman zihnime kulak versem yere çakılıyorum. Pişman o
Devamı

Artık Taşınmaz Bunca Yük

-
Geçmişten gelen soruya cevap vermek isteyen bir kızım vardı eskiden, onun gibi ben de unutsam diyorum bazen. Ne var ne yoksa geçmişime dair unutsam. Böylece yaralarını sarmak zorunda olduğum biri kalmaz, hüznümü gömdüğüm yerden çıkarıp neşeye çevirmem gerekmez, boşa harcadığım yıllarım zihnimde tepinmez ve belki de her şeyi unutabilsem kaldığım yerden devam etmem gerekmez.  Kaldığım yer.   Kaçtığım yer.  Takıldığım yer.  Ömrüme kattığım yer.  Ne çok yer ama aslında tek bir yer. Aynı engel mi düşürüyor her seferinde beni? Bir insan kaç kez aynı düzene takılıp düşer geri?    İki?    Üç?    Yedi? Her seferinde görmezden gelip düştüğüm engeli kaçıncı düşüşümde eğilip alırım yerden? Bir düştüm. Tanımadan, bilmeden, görmeden ve fark etmeden. İki düştüm. Hatırlamıyorum bile neydi. Üç düştüm. İlk kez tanıdım orada olan biteni. Dördüncüye düştüm. Sanki ilk kez karşılaşmış gibi. Beşinci kez düştüm. Dedim bu da neymiş, yeni mi? Altı ve yedi. Dönüp dolaştığım hep aynı yerdi.    Gözüm mü kapalı
Devamı

Rüyalarda da Mevsimler Gelir ve Geçer

-
Dün gece bir rüya gördüm. Sahildeydim, deniz kapmıştı hayallerimi ve bulutsuzdu gökyüzü. Yalın ayak, sıcak kumun üstünde ilerlemeye çalışıyordum. İnatla ve ısrarla yaklaşmıyordum kıyıya vuran dalgalara. Serinlemeyi kendime yasaklamışım gibi, cezamı doğduğumda seçmişim sanki. Küçük bir koyda yaşamaya mahkum, milyonlarca kum tanesinin arasında savrulmaya adamışım kendimi. Rüzgar yoktu hiç, yalnızca tepede kavurucu bir güneş. Zihnimde dönüp duran düşüncelere odaklanmamı engelleyecek kadar sıcak. Aklımda sadece ayaklarımın sızısı. Bilinçsizce yaklaştım suya, fark ettiğim gibi uzaklaştım. Serinlemek yasaktı bana. Her fırsatta hatırlattım kendime. Unuttuğum günahlar, henüz içimi kemirmeye başlamayan günahlar ve daha işlemediğim günahlar, hepsinin karşılığını yazdım çoktan. Hepsi karalandı sıra sıra uzanan dağların eteklerine. Karaladım ve yazdıklarıma yaslandım. Uzakta duramadım, dönüp dolaşıp onlara dayandım. Başımdaki ağrı arttı. Gözlerim güneşle kaplandı. Ayaklarımın sızısı
Devamı